ഒപ്പം ചലച്ചിത്ര വേദിയിലേക്ക് കടന്നു വന്ന പലരും പരിതാപകരമായ നിലവാര തകര്ച്ചയിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തി വീണിട്ടും പുതിയ ആശയങ്ങളിലൂടെ അടൂര് മുന്നോട്ടു തന്നെ നീങ്ങുകയാണെന്ന് നിഴല്ക്കുത്ത് [2002] തെളിയിക്കുന്നു. ഹിംസയുടെ ചെയ്യുന്ന ആളെ കുറിച്ച് മനുഷ്യന് എക്കാലത്തും ഉളവാകുന്ന ആകുലതകളുടെയും ആശങ്കകളുടെയും അവതരണമാണ് നിഴല്ക്കുത്തില് ഉള്ളത്. ഹിംസയെ നേരിടുന്ന മനുഷ്യന്റെ നിസ്സഹായതയും ഇതില് നാമനുഭാവിക്കുന്നു. തങ്ങള്ക്കു ഉത്തരവാദിത്വമുള്ള ഹിംസയില് നിന്ന് സമര്ത്ഥന്മാര് കൈകഴുകി കടന്നു പോകുമ്പോള് സാധാരണ മനുഷ്യന് സ്വയം അതിന്റെ ഇരയായി മാറുകയാണ്. അടൂരിന്റെ മുന് ചിത്രങ്ങളില് നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി മനം മയക്കുന്ന പ്രകൃതി ഭംഗികളും ഉള്ളില് കനിഞ്ഞിറങ്ങുന്ന സംഗീതത്തിന്റെ അമൃത ബിന്ദുക്കളും ഈ ചിത്രത്തിലുണ്ട്. എന്നാല് ഇതൊന്നും ചിത്രം അനുവാചകനില് ഏല്പ്പിക്കുന്ന ആഘാതത്തിനു വിഘാതമാകുന്നില്ല. സിനിമസ്കോപ്പിന്റെ ദൃശ്യ സാധ്യതകള് പൂര്ണമായി അടൂര് ഈ ചിത്രത്തില് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒടുവില് ഉണ്ണികൃഷ്ണന് അവതരിപ്പിക്കുന്ന ആരാച്ചാരുടെ കഥാപാത്രം ഒരു നൊമ്പരമായി അനുവാചകനില് നിറയുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിനയ ജീവിതത്തിലെ മികച്ച കഥാപാത്രങ്ങളില് ഒന്നാണ് നിഴല്ക്കുത്തിലെ ആരാച്ചാര്.
കടപ്പാട്: "മലയാള സിനിമയുടെ കഥ"- വിജയകൃഷ്ണന് [മാതൃഭൂമി ബുക്സ്]