ചന്ദ്രിക[ശ്വേത മേനോന്] യുടെയും ദിവാകരന്റെയും മകനാണ് ദാസന്. ദാസന് കൊച്ചു കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോള് തന്നെ അവനെയും അമ്മയെയും ഉപേക്ഷിച്ചു നാടുവിട്ടവനാണ് ദിവാകരന്. അമ്മയുടെ പെട്ടിയില് നിന്ന് ദാസന് അച്ഛന്റെ മേല്വിലാസം കിട്ടുന്നു.ദാസന് അച്ഛനയക്കുന്ന കത്ത് ലഭിക്കുന്നത് ബംഗ്ലൂരിലെ പരസ്യ ചിത്ര സംവിധായകനായ നന്ദകുമാറിന്റെ [ബിജു മേനോന്] കൈയിലാണ്. ഈയൊരു ചെറിയ തന്തുവില് നിന്നു വികസിച്ച് അപ്രതീക്ഷിതമായഅന്ത്യത്തിലെത്തി നിര്ത്തുന്നു ഇതിന്റെ തിരക്കഥ.. യുക്തിസഹമായ ഒരു കഥയും തിരക്കഥയുമാണ് ഈ ചിത്രത്തിനുള്ളത്. മറ്റൊരു പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം കഥാപാത്രങ്ങള്ക്ക് ചേര്ന്ന അഭിനേതാക്കളെ സംവിധായകന് കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ്.
ശക്തമായ പ്രമേയം, കൃത്രിമ രഹിതമായ ആഖ്യാന ശൈലി, കലാത്മകമായ ചലച്ചിത്ര ഭാഷ എന്നിവകൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ ചിത്രം. നവാഗതനായ ഒരു സംവിധായകന്റെ ഒരു ലാഞ്ചനയും കാണിക്കാതെയാണ് മോഹന് രാഘവന് ഈ ചിതം ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത്.വലിച്ചു നീട്ടലുകളില്ലാതെ രണ്ടു മണിക്കൂറിലൊതുക്കി കഥ പറയുവാന് സംവിധായകനു കഴിഞ്ഞു. സാമൂഹിക പ്രസക്തിയുള്ള ചില വിഷയങ്ങള് സിനിമയുടെ തിരക്കഥയില് കല്ലുകടിയാകാതെ ഉള്ക്കൊള്ളിക്കുനതിലും സംവിധായകന് വിജയംകണ്ടു.
കലാമേന്മയിലെന്നപോലെ സാങ്കേതികമേഖലകളിലും ചില സാര്ഥകമായ പരീക്ഷണങ്ങള്ക്ക് ഈ ചിത്രം മുതിരുന്നു. പ്രധാന കഥയില് നിന്നും വേറിട്ടു നില്ക്കുന്ന ദൃശ്യങ്ങള് 35mm വലുപ്പത്തില് കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇത് ചിത്രത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക മാനം നല്കുന്നുണ്ട്...ബഹളമയമാകാതെ ആവശ്യത്തിനു മാത്രം ചേര്ത്തിരിക്കുന്ന ശ്രീവത്സന് ജെ. മോനോന്റെ പശ്ചാത്തലസംഗീതമാണ് ഈ ചിത്രത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത..റഫീഖ് അഹമ്മദ് വരികളിലാക്കി,ശ്രീവത്സന് ജെ. മേനോന് സംഗീതം നല്കിയ “വെഞ്ചാമരക്കാറ്റേ...” എന്ന ഏകഗാനവും മികവു പുലര്ത്തുന്നു.
പക്ഷെ സംവിധായകന് കാണിച്ച ആത്മാര്ഥത ഇതിന്റെ നിര്മാതാവും വിതരണക്കാരും
കാണിച്ചിരുന്നെങ്കില് ഈ ചിത്രം കൂടുതല് പ്രേക്ഷകരിലേക്ക് എത്തിയേനെ..
ഒരു മഹത്തായ സിനിമ എന്ന് പറയാനാവില്ലെങ്കിലും, ചെറിയ ബജറ്റ് ഉപയോഗിച്ച് എങ്ങിനെ
നല്ല ഒരു ചിത്രം ചെയ്യാം എന്ന് ഈ ചിത്രം കാണിച്ചു തരുന്നു.. തീര്ച്ചയായും കണ്ടിരിക്കേണ്ട ഒരു സിനിമ...